16 Ekim 2023

Güney Gazze’de sürgün günlükleri.

Korku, yıkıntı ve ölümün diğer tarafı.

Saat 4’te uykuya dalıyorum. Sanki birkaç dakika içinde saat altı oluyor. Fırına gidiyorum. Kendimi uzun bir insan kuyruğunda buluyorum. Uykumun üzerinden üç buçuk saat geçtiğinde sıra bana geliyor. (Fırıncı) Diyor ki bir ekmekten fazlasını almak yasakmış. Kendimi anlatmaya çalışsam da beni dinlemiyor. Anlatmaya başlıyorum.. Yerimizden edildiğimizi, burada bir ailenin yanında kaldığımızı ve sayımızın çocuklarla beraber yetmişe ulaştığını söylüyorum. İki parça ekmeğin asla yetmeyeceğini ifade ediyorum. Bunun üzerine bana geri dönmemi ve eğer daha fazlasını istiyorsam sıranın sonunda durmamı söylüyor. Ekmekleri alıp hasbunallah çekiyorum, sonra ayrılıyorum. 

Otuz dakika sonra yürüyerek eve ulaşıyorum. Bu defa su istediklerini söylüyorlar. Su bidonunu alıyorum ve en yakındaki su arıtma istasyonuna gidiyorum. İlkinden çok daha uzun bir kuyruğa giriyorum. Üç saat sonra benim sıram geliyor. Uzun bir günün ardından eve dönüyorum. Çocuklara bir bardak suyun yeterli olacağını, fazlasını israf etmemelerini söylüyoruz. Dinlenmek için kendimi tam kanepeye atıyorum ki o sırada akşam yemeği vaktinin geldiğini söylüyorlar. Marketten ekmek ve bazı yiyecekler istiyorlar. Tekrar tekrar sıralara girmeye, yeniden beklemeye ve insanlığın en aşağılık yokluğuna doğru gidiyorum.

Akşam olunca, ertesi sabah Şucaiyye’ deki eve geri döneceğim diyerek gözlerini korkutuyorum. On dakika sonra yeniden yerleri taksim etmeye başlıyoruz. Bir yetişkinin veya bir çocuğun uyuyabileceği -koridorlar ve kapı önleri dahil olmak üzere - her bir karıştan faydalanmaya çalışıyoruz. O küçücük dairenin tüm zeminini otuz insanla kaplıyoruz. Kadınların ve çocukların yerlerinden emin olduktan sonra etrafa dağılıyoruz. Kimimiz uyuyor, kimimiz kanepeye kıvrılıyor. Allah esirgesin bir şey olursa herkesi hızlıca uyandırmak üzere iki kişi uyanık kalıyor. – Buna ihtiyacımız olmasa bile - On beş dakika ya da yarım saat sonra herkes kuvvetli bir bomba sesiyle uyanıyor. Çocuklar ağlıyor. Anneler onları uykuya geçiriyor. Güneş doğana kadar, o kısır döngü yeniden başlayana kadar böyle devam ediyor…

1 Kasım 2023

Hayırlı akşamlar Dünya!

Dün gece telefon bağlantıları ve internet kesildi. Bir zamanlar imkansız olduğunu düşündüğüm şey aniden gerçek oldu, ama çok farklı şartlarda. Postacı, harabelerin ve bombaların altında hareket edemeyecek, tüm gazeteler tek bir haberden başka bir şey yazmayacaktı: ‘’Gazze soykırıma uğruyor. Orada hayat ertesi gün doğmaksızın günbegün yok oluyor.’’ Belki de bir sonraki nüsha benim ölüm haberimi yayınlayacaktı.

Bunlar kesinti gerçekleştiği anda aklıma gelenlerdi. Böylece dünyadan koptuk, dünya da bizden koptu. Bombalamanın şiddeti arttı. Ellerimizi kalplerimizin üzerine koyduk çünkü korktuğumuz şey bize yaklaşıyordu. Dünyanın haberi olmadan sessizce ölecektik. Hatta bağıramayacak, ne son sözlerimizi ne de son anlarımızı kaydedemeyecektik. 

Ben Şucaiyye denilen küçük bir mahallede yaşıyorum. Burası Gazze şehrinin doğu sınırlarında bulunuyor. Her gece farklı yönlerdeki çeşitli patlama sesleri durmak bilmiyor. O yüzden evimizi ve kalbimizi sarsan her patlama sesinde birbirimize sarılıyoruz. Biliyoruz ki bu seslerden birini biz duymayacağız. Çünkü o ses bizi havaya uçuracak.

Bunun için şimdi yazıyorum. Belki bu son mesajım özgür dünyayı baştan başa dolaşacak ve bir barış güverciniyle yayılacak. Bir yolunu bulduğumuzda hayatı ne kadar sevdiğimizi, ancak Gazze’de tüm yol ve çıkışların nasıl kesildiğini ve ölüme bir son durum haberi veya bir tweet kadar uzak olduğumuzu onlara haber verecek.

Her neyse… Yeniden başlıyorum.

Ben Nureddin Adnan Haccac, Filistinli bir yazarım. Yirmi yedi yaşındayım ve benim çok hayallerim var. 

Ben bir sayı değilim ve ölümümün geçip giden bir haber olmasını kabul etmiyorum. Hayatı, mutluluğu, özgürlüğü, çocuk kahkahalarını, denizi, kahveyi, Feyruz’u ve sevimli olan her şeyi – tek bir anda yok olmadan önce...- ne kadar sevdiğimi söylemedikleri bir ölüm haberini reddediyorum.

Hayallerimden biri, kitaplarımın ve yazılarımın tüm dünyayı dolaşması. Kalemimin, reddedilmiş vizelerin ve damgasız pasaportların durduramadığı kanatlara sahip olması.

Başka bir hayalim küçük bir ailemin olması. Bana benzeyen küçük oğlumu ona anlattığım hikayeler eşliğinde uyuması için sallamak.

En büyük hayalim ise ülkemin huzura kavuşması, çocuk gülüşlerinin güneşten önce doğması, bombaların düştüğü her yere güller dikmek, yıkılmış her bir duvara özgürlüğümüzü resmetmek. Bir kez olsun savaş peşimizi bıraktığında hayatımızı yaşayabilmek.

Nureddin Haccac

Gazze – Filistin 28/10/2023

2 Kasım 2023

Bugün şehirde daha doğrusu ondan geriye kalanların arasında küçük bir gezintiye çıktım. 

Renklerin nasıl tek bir renge dönüştüğüne şahit oldum.

Gri nerden çıkmıştı ki bildiğimiz tüm renklere hükmedecekti? Tabi ki de bu ancak tonlarca patlayıcıya sahipse mümkün olabilirdi.

Bir sürü molozun üzerinden geçtim. Sanki bir mayın tarlası gibi, küçük çocukların hayallerini çizdiği anılardan adımlarımı kaçırdım. Caddelerde elektriği kesilmiş tellere dokunmaktan da korkmadım. Çünkü artık onlar yıkımlara şahit olan dar ağaçlarından başka bir şey değillerdi.

Dağ gibi yığılmış kefenler gördüm. Bir arabanın içinde yeryüzünde güvenli kalan son yere doğru götürülüyorlardı. 

Bunlar omuzlar üzerinde taşınan ve ebedi yurtlarına kanat çırpan şehit cenazeleri gibi değildi. Çünkü tüm aileleri onlarla beraberdi, çünkü her birisi şehit olmuştu..

Belki onların da bombalamadan önce son duaları – tıpkı hepimizin yaptığı gibi – şu şekildeydi: Eğer öleceksek hep beraber ölelim. Arkamızda kalacak birinin ömür boyu hasret içinde yaşaması ihtimalini ölüme bırakmayalım.

Yerinden edilmiş insanların yaşadığı bir okula uğradım. İnsanlığın çiğnenmesi, temel ihtiyaçlarımızın kesilmesi, bir bidon su ve bir hap için yapılan pazarlıklar kalbimi kanattı.

Başkaları da vardı.. Kimisi bir parça ekmek aramak için, kimisi geceyi aydınlatacak bataryayı şarj edebilmek için, kimisi temiz içilebilecek su ya da bitmiş her türlü temel ihtiyaçlar için dört bir tarafa dağılıyorlardı.

Bütün bunlar komşu iki caddede otuz dakikayı aşmayan küçük bir gezintide olanlardı. Evlerin çoğu çatıların aldığı darbelere dayanamamış, ev sakinlerinin üzerine çökerek yerle bir olmuştu.

YA ALLAH. Felaket o kadar büyük ki kelimeler ve fotoğraflar aciz kalıyor. Biz artık bunlara dayanamıyoruz.

Allahım yorulduk. Bütün bunlar bir an önce bitsin ya rabbi..

Nureddin Haccac, 2 Aralık 2023’te İsrail uçaklarının 50 konutu bombalayarak yıkması sonucunda şehit oldu.