7 Οκτωβρίου, 6:54 π.μ.

Πέφτουμε για ύπνο και σκεφτόμαστε πολύ συνηθισμένα πράγματα, μια πανεπιστημιακή εξέταση, την αγορά ενός καινούργιου ρούχου, την ανησυχία για την αίτηση για μια δουλειά, και ξαφνικά ο ήχος του ξυπνητηριού αλλάζει, οι εξετάσεις ακυρώνονται, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κλείνουν, το μπαρούτι εκτοξεύεται παντού, το Al-Jazeera βάφεται στο κόκκινο, ανοίγουμε το ραδιόφωνο, το Telegram, στο μυαλό μας αρχίζουμε να αναπρογραμματίζουμε όλα τα σχέδιά μας. Στη Γάζα, όλα αλλάζουν μέσα σε μια στιγμή.

8 Οκτωβρίου, 11:30 π.μ.

Οι ροές των ειδήσεων μας είναι κηδείες / μνημόσυνα / σελίδες με νεκρολογίες. Προχωράµε από σελίδα σε σελίδα σαν να περπατάµε µέσα σε µια πλατεία γεµάτη µε κηδείες στριµωγµένες η µία δίπλα στην άλλη. Θεέ μου, πόσο βαριές είναι αυτές οι μέρες.

8 Οκτωβρίου, 10: 02 μ.μ.

Η Αμερική θέλει να στείλει ένα αεροπλανοφόρο για να υποστηρίξει τη Σιωνιστική οντότητα. Ωραία, πρώτα ο θεος όταν απελευθερωθούμε θα το μετατρέψουμε σε πλωτό εστιατόριο στη θάλασσα.

9 Οκτωβρίου, 12: 34 μ.μ.

-Από πού προέρχονται αυτά τα πυρά;

-Από τις καρδιές μας, που η κάθε μια σπάει από την αγωνία ενός ανθρώπου από τη Γάζα...

9 Οκτωβρίου, 4: 52 μ.μ.

Σε κάθε προηγούμενο πόλεμο, υπήρχε κάποιο σχέδιο για τους στόχους της ισραηλινής οντότητας, μια φορά ήταν οι οικογένειες, μια άλλη φορά τα τζαμιά, μια άλλη φορά οι δρόμοι, μια άλλη φορά οι συνοριακές περιοχές ή τα κέντρα των πόλεων, μια άλλη φορά οι πολυκατοικίες, υπήρχε κάποιο σχέδιο για τις εκρήξεις που μπορούσαμε να συλλάβουμε, εμείς οι ίδιοι που ήμασταν κάτω από τις εκρήξεις, και με βάση αυτό συμπεραίναμε τους στόχους και την τροχιά και πόσο καιρό θα μπορούσαμε να υπολογίζουμε ότι θα διαρκέσει ο πόλεμος.

Αυτή τη φορά δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, τα πάντα βομβαρδίζονται κάθε προηγούμενος πόλεμος συμπιέζεται σε αυτόν τον πόλεμο, η Γάζα από το βορρά ως το νότο βομβαρδίζεται με έναν χαοτικό, καταστροφικό τρόπο, μαζικές σφαγές, παράλογες δολοφονίες των πάντων. Αλλά είναι η αντοχή μας και η πίστη μας στο Θεό που μας επιτρέπει να κοιτάμε τα αεροπλάνα και να ηρεμούμε πριν αρχίσουμε να κλαίμε, ή όταν αρχίσουμε να κλαίμε μετά τη σιωπή και να λέμε: Θεέ μου, δεν έχουμε κανέναν άλλον εκτός από Εσένα.

9 Οκτωβρίου, 6:39 μ.μ.

Αγαπητοί φίλοι, 

Μπαίνουμε σε ένα στάδιο στο οποίο θα απομονωθούμε από τον κόσμο, έτσι ώστε η πόλη να εξολοθρευτεί στο συντομότερο δυνατό χρόνο, ένα στάδιο στο οποίο δεν θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε με κανέναν μέσα ή έξω από την πόλη. Η νύχτα δεν έχει πέσει ακόμα και οι βομβαρδισμοί είναι σαν κόλαση. 

Μέχρι τότε πλημμυρίστε μας με προσευχές και περάστε εκ μέρους μας ένα μήνυμα, ή έστω μια λέξη, αντοχής και ελευθερίας. 

Εμπιστευόμαστε τη Γάζα και τα πάντα μέσα σ' αυτήν στον Θεό, τον Φύλακα, τον Παντοδύναμο.

10 Οκτωβρίου, 9:29 π.μ.

Στην αρχή της ημέρας, αφού βεβαιωθούμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, αρχίζουμε να μετράμε ο ένας τον άλλον ποιος είναι ακόμα εδώ και ποιος έχει μετατραπεί σε κηδεία, όχι μόνο άνθρωποι, δρόμοι και γειτονιές επίσης. Ολόκληρη η πόλη έχει μαρτυρήσει. Δόξα τω Θεώ.

10 Οκτωβρίου, 8: 56 μ.μ.

(Η Χίμπα δημοσίευσε ένα μεγάλο ποίημα, το παρακάτω είναι ένα μέρος του)

Αναζητώ καταφύγιο σε σένα 

από τον τραυματισμό και την αγωνία

οι επτά συχνά επαναλαμβανόμενοι στίχοι 

Δηλώνω

από τον φώσφορο, τη γεύση του πορτοκαλιού

και τα χρώματα του σύννεφου

από τον καπνό

Αναζητώ καταφύγιο σε σένα 

αυτοί που ερωτεύτηκαν και πέθαναν

η σκόνη θα διασκορπιστεί

και θα γελάσουν.

11 Οκτωβρίου, 11:09 π.μ.

Η Γάζα έκανε ό,τι μπορούσε για να αντιμετωπίσει αυτή την καταπίεση. Ξεπέρασε τη φαντασία, ξεπέρασε τα όρια του εφικτού και του αδύνατου, διέλυσε όλα τα καθεστώτα και τις απαγορεύσεις, εφεύρει μια αντοχή που θα τη διδάξει η ιστορία, θα την αποδώσει στη Γάζα, και όταν τα ψέματα διαλυθούν, οι πολιτικοί και η υποκρισία τους θα πέσουν και η πορσελάνινη ανθρωπότητα καταρρεύσει στον εαυτό της: Η Γάζα θα παραμείνει, ένας ακατανόητος, απίθανος μύθος, ένα παγκόσμιο ρεκόρ που πόλεις, πολιτισμοί, στρατοί θα μπορούσαν να κατορθώσουν μόνο σε μια εποχή προφητών και θαυμάτων.

Κάναμε ό,τι έπρεπε για να πάρουμε πίσω τα δικαιώματά μας, να αγωνιστούμε, να αντέξουμε, για λογαριασμό του έθνους και όλων των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, δεν υπάρχει τίποτα για να μετανιώσουμε ή να θρηνήσουμε. Ενώπιον του Θεού και ενώπιον του εαυτού μας, είμαστε άνθρωποι με δικαιωματική διεκδίκηση, το καθήκον μας σε αυτή τη διαθήκη ήταν να υπομείνουμε και να αγωνιστούμε, όλα τα άλλα αφήνονται στον Θεό, σε Αυτόν έχουμε πίστη, σε Αυτόν εμπιστευόμαστε. Αν χαθούμε, αυτό είναι παράσημο τιμής και αν επιβιώσουμε, ας διηγηθούμε την ιστορία και ας φέρουμε την ιστορία μας μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Ανάμεσα στα δύο, έχουμε τις τελετουργίες μας - δάκρυα, υπομονή, θλίψη, μνημόνευση, ελπίδα και απελπισία.

Και αν πεθάνουμε, πείτε εκ μέρους μας, υπήρχαν άνθρωποι εδώ που ονειρεύονταν ταξίδια και έρωτα και ζωή και άλλα πράγματα.

Είμαστε κάτω από τα μαχητικά αεροπλάνα και ο Θεός είναι ψηλότερα από αυτά και ψηλότερα από αυτούς.

12 Οκτωβρίου, 2:30 μμ

Ολόκληρα οικογενειακά δέντρα έχουν πέσει, όχι άνθρωποι ούτε κλαδιά. Το δέντρο καταρρέει μαζί με όλους μέσα του και η Γάζα μεταμορφώνεται σε ερημιά ένα ορθάνοιχτο νεκροταφείο που απλώνεται από το κατώφλι του Αραβικού Συνδέσμου μέχρι το βάθρο των Ηνωμένων Εθνών, και εμείς κοιτάμε τους τάφους μας με σιωπή, βαρύτητα, υποταγή στον Θεό.

13 Οκτωβρίου, 12:15 μμ

Σήμερα είναι Παρασκευή. Δεν ήταν μια εβδομάδα- ήταν μια μεγάλη μέρα που χωρίστηκε σε δεκάδες νεκρούς και τραυματίες και πολύ θάνατο και δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε.

13 Οκτωβρίου, 8:13μμ

Εδώ επιβιώνουμε με τη στιγμή, τη στιγμή που κάνουμε like σε μια ανάρτηση, τη στιγμή που κλείνουμε το ξυπνητήρι, τη στιγμή που φωνάζεις το γιο σου, μπορεί να φωνάξεις και να μην υπάρξει απάντηση, ο θάνατος είναι πολύ πιο γρήγορος!

15 Οκτωβρίου, 5: 19 μ.μ.

Αυτός ο ήχος που ακούμε είναι ο ήχος του θανάτου που πέρασε από πάνω μας για να επιλέξει έναν άλλο. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, ακούμε το θάνατο άλλων που γνωρίζουμε, λέμε: Δόξα τω Θεώ, ο τελευταίος ήχος που άκουσαν δεν ήταν ο ήχος του πυραύλου. Όσοι ακούνε τον ήχο του πυραύλου επιβιώνουν. Είμαστε ζωντανοί μέχρι νεωτέρας.

15 Οκτωβρίου, 8:47μμ

Εμείς επάνω, χτίζουμε μια δεύτερη πόλη, γιατροί χωρίς ασθενείς και αίμα, καθηγητές χωρίς συνωστισμό και φωνές στους μαθητές, νέες οικογένειες χωρίς πόνο και θλίψη, δημοσιογράφοι που φωτογραφίζουν τον παράδεισο και ποιητές που γράφουν για την αιώνια αγάπη, όλοι τους από τη Γάζα, όλοι τους. Στον παράδεισο, μια νέα Γάζα -χωρίς πολιορκία- γεννιέται.

17 Οκτώβριος, 11:46 π.μ.

Έχουν πεθάνει παιδιά που δεν είχαν χρησιμοποιήσει ακόμα τα ονοματά τους!

18 Οκτωβρίου, 8:58 μ.μ.

Οι οικογενειακές μας φωτογραφίες, μια σακούλα με άκρα, ένας σωρός στάχτη, πέντε τυλιγμένα σάβανα το ένα δίπλα στο άλλο σε διάφορα μεγέθη.

Οι οικογενειακές φωτογραφίες στη Γάζα είναι διαφορετικές, αλλά είναι μαζί, ήταν μαζί και έφυγαν μαζί.

18 Οκτωβρίου, 9:17μμ

Αν πεθάνουμε, να ξέρετε ότι είμαστε αποδεκτικοί και αμετακίνητοι, και να πείτε για μας ότι είμαστε άνθρωποι με δίκαιη διεκδίκηση.

19 Οκτωβρίου, 1:10μμ

Η λίστα των φίλων μου συρρικνώνεται, μετατρέπεται σε μικρά φέρετρα διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Δεν μπορώ να πιάσω τους φίλους μου μετά τους πυραύλους, καθώς εκτινάσσονται, δεν μπορώ να τους ξαναφέρω πίσω, ούτε να τους εκφράσω τα συλλυπητήριά μου, ούτε να κλάψω, δεν ξέρω τι να κάνω. Κάθε μέρα συρρικνώνεται και λίγο περισσότερο, δεν είναι απλά ονόματα, είμαστε εμείς μόνο με διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά ονόματα.

Θεέ μου, τι κάνουμε, Θεέ μου, μπροστά σε αυτή την απέραντη γιορτή του θανάτου.

Δεν υπάρχει εικόνα εδώ για να τους φέρει πίσω, έστω κι αν ήταν ψέμα.

19 Οκτωβρίου, 1:47μμ

(Η Hiba ανακοίνωσε το θάνατο της φίλης της, Mariam Hijazi, και έγραψε τα εξής)

Η Μαριάμ απαλλάχθηκε από την εξάντλησή της, απαλλάχθηκε για πάντα. Λυπάμαι, Μαριάμ, για κάθε φορά που διαφωνούσαμε εσύ κι εγώ, λυπάμαι πολύ...

19 Οκτωβρίου, 9:20μμ

Ολόκληρη η γειτονιά Ζάχρα στη Γάζα απειλείται και οι είκοσι τέσσερις πύργοι βομβαρδίζονται τώρα, μια ολόκληρη πόλη μαρτυρεί, πύργο με πύργο, Θεέ μου, Θεέ μου!

20 Οκτωβρίου, 4:52μμ

Ενώπιον του Θεού, εμείς στη Γάζα είμαστε είτε μάρτυρες είτε μάρτυρες της απελευθέρωσης και όλοι περιμένουμε να μάθουμε πού θα βρεθούμε. Όλοι περιμένουμε, Θεέ μου, την υπόσχεσή σου που είναι αληθινή.

Το βράδυ της 20ής Οκτωβρίου, η Hiba Abu Nada σκοτώθηκε μαρτυρικά μαζί με την οικογένειά της υπό βομβαρδισμό στο σπίτι τους στη συνοικία Manara του Khan Yunis.