11 Ekim Saat 00:12

 Savaş esnasında, geceler hangisinin bizi daha çok zorlayacağını görmek için yarışıyor.

 13 Ekim Saat 00:56

Merhaba.  Gazzeli Ahmed seninle konuşuyor.

Adımın bir son dakika haberine dönüşmesinden, mesela "...çeşitli bölgelere yapılan şiddetli bombalı saldırıda şu kadar mağdurun kurtarıldığına" ve sayaçlara eklenen, bugüne kadar bitmeyen sıkıcı bir numaraya dönüşmesinden korkuyorum.  Adımın ve ailemin adının çift ya da tek haneli bir sayıya dönüşmesine istemiyorum.

 Pek çok hayalim var mesela Gazze'den çıkıp daha büyük bir dünyaya yolculuk yapmak... Onu keşfetmek, kendi dilimi başkalarıyla konuşmaya çalışmak, İnternette gördüğüm manzaraları, görüntüleri, deneyimleri takip etmek, dünyaya ve çeşitliliğine gerçekten inanılması gerektiğini görmek.

Şu anda dışarıda olup bitenlere dair hiçbir bilgim olmadan sizinle konuşuyorum.  Evimin dışını kastediyorum; birkaç gün önce bölgemiz bombalandıktan sonra geri döndüğümüz ev.  Kimseyle iletişim kurmanın hiçbir yolu yok.  Bombardıman sesleri durmadı ve ışıklı bombalar bölgeyi aydınlatarak bilinmeyenlere karşı uyarıda bulundu.

En çok korktuğum şey her şeyin alışkanlığa dönüşmesi: olağan olan şey evin bombalanması, olağandışı olan ise hiçbir uyarı yapılmaması.  Olağan olan çocuğun ölmesi, olağandışı olan ise çığlık atarak ölmesi... Ve daha bir tek metne sığmayan birçok şey.

Ben Ahmed ve arkadaşlarım bana (Asem/Asoumi) der.  Bu arada arkadaşlarım hakkında pek fazla yeni şey bilmiyorum.  Çevrimiçi olma fırsatım olduğunda kısa videoları izliyorum.  Bütün yüzlere bakıyorum ve arkadaşlarımın aralarında olmadığından emin oluyorum.  Aynı zamanda resim ve videolardaki herkesin aslında arkadaşım olduğunu fark ediyorum ve ağlıyorum.

 Ben Ahmed ve çocukluğumdan beri Arapça ve gramer derslerinden nefret ediyorum.  Sizden iki şey arasındaki farkı bulmanızı isteyen sorulardan nefret ediyorum.  Cevaplardan nefret ediyorum ve soruları seviyorum.  İki gün önce bir soru üzerinde durdum: 'Çatışmanın artırma ile savaş arasındaki fark nedir?'  - ve sonuç aynı iken bu sorunun ne anlama geldiğini merak ettim: ağlayan bir anne ve çığlık atan bir çocuk... ağlama ve çığlık atma fırsatı olmuş olsaydı.

 Ben Ahmed ve ölmekten, sıradan bir numaraya dönüşmekten ve metni yazmayı bitirmeden her şeyin yok olmasından korkuyorum.

17 Ekim 23:15

 Facebook bana "Ne düşünüyorsun?" diye soruyor... Vallahi, bu ana kadar hayatta olmamızın sadece bir tesadüf olduğunu düşünüyorum.

 Ve gördüğümüz rakamlar acı verici ve bizi ağlatıyor: Şu ana kadar dört bin şehit... Dört bin hikâye, anı, anlatı.  Yazmaya, konuşmaya gerek yok;  Çığlıklarımız ve ağlamalarımız ölenler tarafından duyuluyor.

 Ve ah Facebook, öldüğümüzden emin olmak için bizi kaç kez öldürmek zorunda kaldılar.  Ve içimizdekilerin çoğu bizimle birlikte öldü.

 Ve her gün kendimizi saymak için uyanıyoruz ve hangi arkadaşlarımızın kaldığını sayıyoruz... kendimizi tokatlıyoruz, sinirlerimizi toparlıyoruz ve hayatta kalma mücadelesinden geriye kalan mücadeleyi veriyoruz.

 Kendime başka bir soru soruyorum: Gazze'de güvenli bir yer var mı?  Arkadaşlarım Gazze'nin içinde ve dışında öldüler.  Lütfen bana nereye gitmemiz gerektiğini söyle!

 Hiç kimse sana süper kahraman olduğumuzu söyledi mi?  Cidden bunu kim söyledi?  Denediğimiz ve yapmaya çalıştığımız tek şey bu hayatı yaşanabilir kılmak.  Dünya için bu kadar mı zor?  Bu çok mu fazla?

20 Ekim 19:52

 Kendimden korktuğum noktaya ulaştım.

 Hiçbir şey hissetmiyorum, haberler beni şaşırtmıyor, dikkatimi çekmiyor.

 Sayıları normal bir şekilde okumaya başladım.  Sorulduğunda çok yalan söylerim (Nasılsın?).  Nasıl hissettiğim umurumda değil.

 Bizim hakkımızda kimin yazıp kimin yazmadığı umurumda değil, her kelime bir dosttan bahsediyorsa yazmanın ne anlamı var?

 Başımıza düşen evler normalleşti.  Sürekli baskı sahnelerini düşünmüyorum ve bir planım da yok.

 Günler o kadar birbirine benziyor ki en son ne zaman güldüğümü hatırlamıyorum.  Daha önce güldük mü, yoksa sadece kendimize gülüyormuş gibi mi yaptık?

 Bombalanan evlerin görüntüsü beni üzmüyor... Hatta evimizin kısmen hasar görmüş olmasına rağmen hala ayakta olmasından utanıyorum.

 Artık savaştan değil kendimden korkuyorum.

 Artık bu savaşın içimizdeki her şeyi, hatta şaşkınlık ve üzüntü duygularımızı bile öldürdüğü benim için çok açık.

23 Ekim 21:17

 Tüm şehit dostlarımdan özür dilerim, çünkü yas tutacak fazla vaktimiz yok ve acımızın onlara neden ara sıra ulaştığını sorarsanız, savaş devam ettikçe üzülmek için birçok nedenimiz olduğunu öğrendik, bu yüzden siz de üzülünç Üzüntümüzün kırıntısına dahil olun.

 Sizi kontrol etmeye vaktim olmadığı için kendimden ve arkadaşlarımdan özür dilerim, çünkü savaş zamanımızı ve dinlenmemizi elimizden aldı ve savaşta zaman yoktur.

 Tüm çocuklardan özür dilerim, size gerçekte ne olduğunu anlatacak ya da küçücük kalpleriniz tonlarca patlayıcı ile karşı karşıya kaldığında ne yapacağınızı anlatacak mantıklı bir açıklamam yok.

 Sıkıldığımdan şikayet ederek geçirdiğim tüm günler ve geceler için özür dilerim.  Artık can sıkıntısının şu ana kadar yazamamak anlamına geldiğini düşünüyorum.  Tesadüf: hâlâ hayattayız.

 28 yaşındaki halimden özür diliyorum... Bunların hiçbirini senin için istemedim.  Arzularımdan biri sevdiğim kıza aşkımı itiraf etme cesaretine sahip olmaktı.  Ancak savaş nedeniyle bugünkü cesaretim yalnızca mektuplarımı kontrol etmekten ve hiçbir sayfaya yeni bir üzüntü ağırlığı eklememekten ibaret.

 Son olarak, bu metinde açıkça görülen zayıf Arapçam için özür dilemek istiyorum.  Yirmi sekiz mektup bu özür mektubunu yazmamda bana pek yardımcı olamadı.

25 Ekim 21:20

 Bize yazmayı kimin öğrettiğini bilmiyorum ve neden yazıyoruz?  Zaten yazmanın amacı nedir ve arkasındaki anlam nedir?

 Dilim karmaşık ve konuşmam karışık ve korkmuş görünüyor.  Mektuplarım kekeliyor, duyulmamış çığlıklarla dolu.

 Dilime tutunuyorum ve ondan olup biteni anlatan bir şeyler çıkarmaya çalışıyorum... Ama başaramıyorum ve başarısız oluyorum.  Arkadaşlarımın yaralarını iyileştirecek bir şey bulmaya çalışıyorum ama yapamıyorum ve yine başarısız oluyorum.

 Normal bir konuşma yapmayı düşünüyorum: (Su buldun mu? Duş aldın mı? Öğle yemeğinde ne yedin? İyi misin? Yakın mıydı, uzak mıydı?) ve bunu bulmanın mümkün olmadığını düşünüyorum. bunun ötesinde sorular.

 İlk defa bir çocuk, hayatında kibrit çöpünden daha büyük bir ateş görmemiş olmasına rağmen bütün bir şehrin yandığını anlatmaya çalıştığında konuşma kabiliyetimi yitirdim.

29 Ekim 18:08

 Enkazın altından çıkıp seninle konuşan Ahmed...

 Binlerce ton tozu soluyan... Rengim gri (bilmek istersen)... Aile bireylerini sayamayan, renklere bölünmüş (kırmızı ve gri) - eğer renkleri görebilseydin.

 Buradaki renklerin seçilme lüksü yok.  Kırmızı: Kanla kaplısın.  Gri: Az önce kendinizin ve komşularınızın evlerine ve taşlarına sarıldınız ve nefes alarak dışarı çıktınız.

 Bir süre önce ölüme tanık olan Ahmed ve psikolojik bakım tecrübesi, çocukların ve annelerin çığlıklarını atlatmasına yardımcı olamadı.

 Sözlerim bir şeyler formüle etmeme ve bunu çocukların göğsüne koymama yardımcı olamadı.  Aslında kimseyi görmedim.  Hayatta olduklarını sadece çığlıklarından anladım (size bir ipucu: sevdiklerinizin çığlıklarını her zaman bilin, onları ancak bu şekilde tanıyabilir ve hayatta olup olmadıklarını anlayabilirsiniz).

 Ben Ahmed, gördüğüm bütün rüyalardan nefret ediyorum.  Artık mutlu, tanıdık anılarım yok, tanıyabileceğim arkadaşlarım yok ve içinde bulunabileceğim güvenli bir evim yok.

Ben Ahmed, benim kalbimden ve çocukların kalplerinden daha büyük bir savaşı bitiremeyen dünyadan nefret ediyorum.

 Ben Ahmed ve acelem olduğu için bu metni düzenlemek istemiyorum.  Belki başka bir bomba beni ıskalamadan ve ikimiz, metin ve ben ışığı görmeden onu yayınlamayacağım.

8 Kasım 20:24

 Buradaki soru şu: Hangisi daha hızlı, ses duvarını aşan bir roket mi, yoksa roketi ağzında yutup İki Şehadet kelimesini getirerek roketi tüküren bir çocuğun çığlığı mı?

 Soruyu çok derinlemesine araştırmayın, çünkü siz akıllıca, mantıklı bir cevap düşünürken, çığlıkları atarak düşen başka bir çocuk var.

 Bu soruya şaşırmayın, size yönelik değil.Kendime sorular soruyorum çünkü beni delilikten kurtarabilecek tek şeyin bu olduğunu düşünüyorum!

 Geçmişte delileri savundum.  Ben onun sağlıklı kahramanı ve kurtarıcısıydım.  Birinin onun hakkında konuşmasından korkuyordum.  Aslında birinin onun hakkında konuşması hoşuma gitmiyordu.  Onun sadece zihinsel olarak sağlıklı olduğundan bahsettim.  Ta ki savaş gelene kadar, hepsi bu.

 Şimdi deli adam seninle konuşuyor.  Saçları ağarmış, nefes alamıyor (Kimseye söyleme bunu... Bu çocuklarla benim aramda bir sır. Ben onlara nefesimi verdim ki, onlar da yakaladıkları tüm roketleri var güçleriyle tükürsünler).  Bu tam bir delilik, değil mi?  Sorun değil.  Mesele şu ki, delilerin başkanı sana şunu sorar: "Bugün nasılsın, aklı başında insan?"

 Biliyorum... bu başka bir soru... Sorun değil, bunun hakkında düşünebilirsin.

11 Kasım 18:22

 Huzurlu bir uykudan uyanıyor... en sevdiği müziği çalıyor, eğer zevki iyiyse muhtemelen caz.  Bol miktarda suyu var.  Muhtemelen müzik çalarken sıcak bir banyo yapacak ve ardından yavaş yavaş kahvaltısını yiyecektir.  Karısına "Seni seviyorum" diyecektir ve o da buna karşılık verebilir.  Burcunu özelliklerine bakmak için sabah gazetesini eline alıyor (sanırım kararsızlığından dolayı Balık burcu).  Giyiniyor, takım elbisesini giyiyor ve o gün için en iyi kravat renginin hangisi olduğuna karar veremiyor (kırmızıyı seçecek çünkü o rengi ve neyi temsil ettiğini sevmeye alışkın) ve belki de kendine biraz parfüm sıkıyor, hoşuna gittiği için değil ama gelenek olduğundan ve muhtemelen parfümünün markası da (Sauvage)'dır.  Sıkı korunan arabasına biniyor ve bize bir sır vermek için güvenli bir konvoy halinde çalışmaya gidiyor.

 Ve tüm bunlar olurken biz Gazze'deyiz; ölüyoruz, çığlık atıyoruz, geceye küfrediyoruz.  Hamd ederiz, af dileriz, korkarız, uyuruz, uyanırız, paniğe kapılırız, şaşırırız, yine bağırırız, yine korkarız, ölürüz, enkazdan çıkarız, geceye lanet ederiz ve sonra bir sır duymaya çalışıyoruz.

 Sonra takım elbiseli, kırmızı kravatlı adamın (Gazze'deki savaşı kınıyoruz) dediğini duyuyoruz ve bu sabah fırçalamayı unuttuğu için bu sözlerin pis koktuğunu anlıyoruz.

18 Kasım 14:52

 Savaşın kırk üçüncü günü.  Arkadaşlarım ve komşularım karşısında sözlerimi ve sesimi kaybettiğim gün yazmayı bırakmıştım.

 Şans eseri savaşın ne kadar eski olduğunu ve hala hayatta olduğumu fark ettim. Çünkü bu yazıyı yazdığım ana kadar hiçbir füze beni yakalamamış, beni bir sayıya dönüştürmemişti.

 Bugüne kadar iki saatlik huzurlu, kesintisiz, güvenli ve hoşnut uykunun tadını çıkaramayan gözlerim açık, (Savaş) denilen korkunç bir kabusun içinde yaşıyorum.

 Günlük yaşantım çok kısıtlı ve sabahları olmasa bile kahve içebildiğim için kendimi şanslı sayıyorum (çünkü kahve yapmanın ucuz bir yolunu bulmak için çok zaman harcıyorum) ve buna rağmen bunu başarabiliyorum. bu kötü çeşitlilik ve kalite.  Şu ana kadarki mütevazı deneyimimden yola çıkarak: Kahve, açlığı en uzun süre giderir.

 Arkadaşlarım arasında hiçbir iletişim yolu yok ve yeni pek bir şey bilmiyorum.  Etrafımdaki haberleri kendi gözlerimle gözlemlediğim kadarıyla biliyorum.  Bildiğim haberin özeti şu: Piyasada sebze ve yiyecek yok.  Komşumun yakacak odun koleksiyonu önemli ilerleme kaydetti.  Sigara fiyatları artık altınla eş değerde.  Bir arkadaşım, bir hafta boyunca günlerce kendini ıslak kağıtla silerek geçirdikten sonra (su tasarrufu için) şampuansız duş almayı başardı.  Dünya savaşı sonlandırmak konusunda fena halde başarısız oldu.

24 Kasım, 17:21

 Dünyadaki iyiliğin sona erdiği sabah.

 Hala hayattayım.

 Birçok arkadaşımın ve akrabamın gözlerimin önünde öldüğünü gördüm.  İlk yardım basitçe mantıklıdır.  Yanımızdaki ev bombalandıktan sonra acı içinde inleyen bir çocuğa yardım ettim.  Saatler süren mantıksal ilk yardımın ardından mantık çocuğa fayda sağlamadı ve birçok soruyla birlikte öldü:

 İlk soru şuydu: Neden savaş?

 İkinci soru: Bu savaş ne zamana kadar sürecek?

 Üçüncüsü: Savaşın durması için kaç çocuk gerekecek?

 Dördüncüsü, normal yaşam nasıldır?

 Beşincisi, bizi savaşa gönderen, kalplerimizin buna dayanamayacak kadar küçük olduğunu biliyor mu?

 Soruları içinde boğulan çocuğa engel olamadım, soru işaretleri özellikle sağ omzumu acıttı.

 Hayatta kalma seçeneklerim çok sınırlı hale geldi.  Hafızam çocukların çığlıklarını biriktirmekten vazgeçmiyor ve kalbim her şeye ağlayıp durmuyor.

 Dünyanın en muhteşem takım elbiselerini giyenler... Siz kendinizi çok iyi tanıyorsunuz... Bırakın bizi, sorularımız içinde boğuluyoruz ve yenilerini icat etmeye kesinlikle gerek yok.  Ve savaşı durdurun.

29 Kasım, 14:00

 Ateşkes sırasında ne yapacağız?

 Savaşın geri dönüş korkusunu yaşayacağız.

 3 Aralık 06:55

 Şimdi titreyerek yazıyorum ve kendi kendime korkudan değil, soğuktan titrediğimi söylüyorum.

 Tüm bunların neden olduğunu ve bize doğru uçan roket parçalarının sesini duyar duymaz kaçan ilk kişi ben olduğum için gerçek korku tanımımın ne olduğunu merak ediyorum.

 Neyden korkuyordum?  Olan biten tatlılığın tam tersi iken neden kaçmaya “ruhun tatlılığı” deniyor?

 Üçüncü ya da dördüncü kez korkudan/ölümden kurtuldum (tam olarak bilmiyorum) ve hayatta kalmak burada efsanevi bir eylem değil.

 Sizinle konuşan korkmuş kişi ne bir süper kahraman ne de tarihi bir efsanedir.  O, birkaç basit hayali olan tamamen normal bir insan: Etrafımda olup biten her şey hakkında tekrar aptalca şakalar yapabilmek... tamamen normal bir insan olmak, daha fazlası değil.

 Şu anda titreyerek yazıyorum ve bunun nedeni soğuk ve korku.